İç Anlatmaları-3

Güzel Zamanlara Mıhlanmış Bir Kız Çocuğu

Güzel zamanlara mıhlandım, aklımdan çıkaramıyorum.

Alsancak’tan Teşvikiye’ye yürüyorum koşar adım.

Eski evlerin pencerelerinde çiçek büyütüyorum.

Tramvay bekliyorum.

Telaşım yok.

Acele etmek günlük dilimizde kullanılmıyor o vakitler,

Mutluluk ölmemiş, yüreğimde yaşıyor,

Mutluluk diye bir “an” var,

Bir kere elimden kaçarsa..geri gelmeyecek..bunu henüz bilmiyorum.

Büyüklere anlatılan şehir masallarını yemiyorum.

Bu bir yenme-yenilme mevzusu değildir.

Hele uyum ve alışkanlıkları içeren sosyolojik bir mevzu hiç değil.

Canlılarla ise, ilgisi yok,

Ruhlarımızın üstünde ve ötesinde bir boyutta.

Korkarım uzağına düşüyorum zamanın,

Uçlarında dolaşıyorum

Bildiğin üçbuçuk atıyorum,

Bu gece hemen şimdi

Çık şu Yeşilçam ya da Gazi Kadınlar sokağından, tut omuzlarımı

Silkelenip kendime gelmemi söyle yeniden

Kestane tezgahlarına çarpa çarpa

Kaçsam da.

Al bunlar anahtarlarım

Tek tek aç şu kilitlediğin kapıları

Anahtarımı bırak, git lütfen.